Herinneringen kweken

En dan, na vier weken, is er ineens een explosie van leven in onze moestuin. Scheuten prei, wortel en knoflook steken dapper omhoog uit de grond. En ook de spinazie, sla en – in de kas – de stekkies tomaat en pompoen groeien gestaag door. Het is een drukte van belang. En niet alleen in de tuin, ook in mijn hoofd gebeurt er van alles. Het wieden van onkruid heeft blijkbaar iets meditatiefs, want de ene na de andere dierbare herinnering komt naar boven en laat me glimlachen. Vooral de herinneringen aan mijn Opa en Oma. Zij een tikkie ondeugend, maar ontzettend lief. Hij een stoere seringenkweker, met eeltige handen en altijd op houten klompen. Zo zie ik weer haarscherp voor me hoe mijn Oma kilo’s snijbonen door zo’n ouderwets molentje haalde. Smalle reepjes boon ploften op een oude krant. En belandden diezelfde avond, voor de derde keer in één week, op mijn bord. Nu een mooie herinnering, toen een culinair drama. Snijbonen komen dus wat mij betreft niet in onze moestuin.

En ik zie mezelf als klein meisje, samen met mijn Opa, huppelend tussen de seringen op zijn land in de Westeinderplassen. Kijkend bij het paling roken. Of samen in Opa’s roeibootje, bessen plukken die groeien vanaf de schoeiing. Voor ieder gevuld emmertje kreeg ik een gulden als beloning. Maar daarmee dus wel het hele jaar door vieze, zure bessensap op mijn vla, want dat was goed tegen blaasontsteking.

Nog een beeld flitst voorbij. Opa’s klomp duwt een riek in de grond. In de kluit aarde die er omhoog komt verschijnen op magische wijze tientallen kleine krielaardappeltjes. Van die aardappeltjes kreeg mijn moeder ook tassen vol mee, wat ik dan weer niet zo erg vond. Ach, mijn Opa en Oma. Je gunt iedereen zo’n lief stel grootouders. Opa’s laatste paar klompen staan al jaren bij mijn voordeur als een kostbare nagedachtenis.

Als ik uiteindelijk mijn benen strek en mijn noeste arbeid overzie, voel ik me eerder verfrist dan vermoeid. Onze aardappelplantjes doen het al goed en ik kan haast niet wachten om straks zelf die krieltjes op te kunnen diepen. Maar zelfs al oogst ik dit seizoen geen enkele hap groente, zelfs al zou alles mislukken, deze moestuin heeft me nu al veel meer opgeleverd dan ik ooit had kunnen denken.

Danielle van Helden