Te smerig voor woorden

“Gewoon alles uitproberen,” zei de moestuinjuf in de eerste les, “en dan merk je vanzelf wat er misgaat.” Nou, dat heb ik gedaan en gemerkt. Veel van wat er in de tuin staat groeit als de spreekwoordelijke kool, maar zoete aardappel, dat werd een bittere pil. Na weken liefdevol proberen ging ik bijna over mijn nek toen ik het restant in de kliko kieperde. Het had me niet verbaasd als zelfs de afvalbak de slijmerige klont met dezelfde vaart weer had uitgespuugd.

Het begon met een zoektocht op internet, want ik had geen idee hoe je een zoete aardappel kweekt. Blijkt die knol niet eens familie te zijn van onze overbekende pieper. En ook nog eens een tropische plant, die niet of nauwelijks groeit onder de 15 graden. Nu zijn de lentes in Nederland ook tropisch te noemen, maar dan vooral qua hoeveelheid regen. Op dat moment had ik al kunnen weten dat het hele plan gedoemd was te mislukken.

Toch zocht ik met zorg een zoete aardappel uit in de supermarkt en volgde braaf de instructies op van ervaren moestuinbloggers. Het was geen kwestie van gewoon in de grond stoppen. Nee, eerst moest er een scheut opgekweekt worden. Dus de aardappel doorsnijden en met het snijvlak in een laagje water laten hangen, handig ondersteunt door drie cocktailprikkers. Eitje, toch?

Een half uur prutsen later hing de constructie eindelijk op zijn plek. Klaar om wortels te schieten in het water. En, zo had ik gelezen, uitgroeiende ogen te krijgen uit de spruiten op de bovenkant. Wat dat dan ook mocht betekenen… Nou, de enige die wortel schoot was ik, want veel gebeurde er niet. Behalve dan dat het water om de paar dagen een vieze, gelige piskleur kreeg. En de boel vreselijk in de weg stond. Dus al snel verhuisde het van eettafel tot achterafplekje. En zoals wel vaker met een vergeten groente, na een paar weken werd het water steeds donkerder en viezer.
Tot ik uiteindelijk, vol schuldgevoel, mijn zwaar verwaarloosde knollen uit de vaasjes tilde. Het was letterlijk te smerig voor woorden. Nooit zal ik meer zoete aardappel kunnen eten zonder dit beeld op mijn netvlies. En daar is toch niets zoets aan.

Geen achttien meer

Ik doe de naam ‘Moestuinmuts’ echt eer aan. Niet alleen heb ik de eerste groenten uit de tuin kunnen oogsten, ik ben nu ook een gebroken teen rijker. Echt, neem van mij aan, ga nooit op dunne zomerslippertjes naar je moestuin. Blijf te allen tijde die lelijke, stugge rubberlaarzen aanhouden, hoe warm het weer ook is. Dat is veel veiliger!

‘Tja mevrouw, u bent ook geen achttien meer,’ zei de arts in het ziekenhuis hoofdschuddend, ‘het duurt een week of zes voordat u weer zorgeloos rondhuppelt’. Dat zullen we nog wel zien, dacht ik heel naïef. Inmiddels weet ik dat ze waarschijnlijk gelijk gaat krijgen. Niet alleen de breuk was pijnlijk, ook het besef dat over een hekje springen niet meer kan als je bijna 40 jaar bent, komt hard aan.

En dus heb ik van het weekend, met mijn been omhoog, voor het eerst genoten van drie radijzen en een heel, heel klein beetje rucola. Maar, o, het smaakte alsof er een engeltje op mijn tong pieste! Het fijne aan die sla is dat het voorlopig gewoon door blijft groeien, dus verheug ik me nu al op zo’n zelfde portie volgend weekend.

Ook de spinazie is, direct vanuit de tuin, zo op mijn bord beland. Nooit geweten, maar het groeien van een blaadje spinazie duurt ongeveer net zolang als het genezen van een botbreuk. Met een week of zes is het klaar om op te eten. Waarbij het zaak is de boel tijdig te oogsten, want laat je spinazie iets te lang doorgroeien, dan krijgt het bloemen. En daar worden de bladeren bitter van. Nu lust mijn dochter het toch al niet, maar dan gruwelt ze er helemaal van. En dus hebben we afgelopen zaterdag rücksichtslos alle spinazie uit de tuin getrokken. Nou ja, we… Ik stond erbij te hinken op één been en mijn vriendinnen deden al het werk. Eén plantje hebben we laten staan, gewoon om eens te kijken wat voor bloem er eigenlijk uit komt. Want wie weet dat? Ik niet in ieder geval.

Eenmaal in de pan geslonken bleef er trouwens niet veel van over. Op ieder blaadje is bewust gekauwd, ik heb nog nooit zo mindful gegeten. Naar het schijnt kan spinazie in augustus nog een keer gezaaid worden. Dus eind september oogsten we het gewoon opnieuw. En het maakt niet uit hoe warm het die dag gaat zijn, dan trekken we die spinazie er echt met zijn allen uit. Op rubberlaarzen!