Te smerig voor woorden

“Gewoon alles uitproberen,” zei de moestuinjuf in de eerste les, “en dan merk je vanzelf wat er misgaat.” Nou, dat heb ik gedaan en gemerkt. Veel van wat er in de tuin staat groeit als de spreekwoordelijke kool, maar zoete aardappel, dat werd een bittere pil. Na weken liefdevol proberen ging ik bijna over mijn nek toen ik het restant in de kliko kieperde. Het had me niet verbaasd als zelfs de afvalbak de slijmerige klont met dezelfde vaart weer had uitgespuugd.

Het begon met een zoektocht op internet, want ik had geen idee hoe je een zoete aardappel kweekt. Blijkt die knol niet eens familie te zijn van onze overbekende pieper. En ook nog eens een tropische plant, die niet of nauwelijks groeit onder de 15 graden. Nu zijn de lentes in Nederland ook tropisch te noemen, maar dan vooral qua hoeveelheid regen. Op dat moment had ik al kunnen weten dat het hele plan gedoemd was te mislukken.

Toch zocht ik met zorg een zoete aardappel uit in de supermarkt en volgde braaf de instructies op van ervaren moestuinbloggers. Het was geen kwestie van gewoon in de grond stoppen. Nee, eerst moest er een scheut opgekweekt worden. Dus de aardappel doorsnijden en met het snijvlak in een laagje water laten hangen, handig ondersteunt door drie cocktailprikkers. Eitje, toch?

Een half uur prutsen later hing de constructie eindelijk op zijn plek. Klaar om wortels te schieten in het water. En, zo had ik gelezen, uitgroeiende ogen te krijgen uit de spruiten op de bovenkant. Wat dat dan ook mocht betekenen… Nou, de enige die wortel schoot was ik, want veel gebeurde er niet. Behalve dan dat het water om de paar dagen een vieze, gelige piskleur kreeg. En de boel vreselijk in de weg stond. Dus al snel verhuisde het van eettafel tot achterafplekje. En zoals wel vaker met een vergeten groente, na een paar weken werd het water steeds donkerder en viezer.
Tot ik uiteindelijk, vol schuldgevoel, mijn zwaar verwaarloosde knollen uit de vaasjes tilde. Het was letterlijk te smerig voor woorden. Nooit zal ik meer zoete aardappel kunnen eten zonder dit beeld op mijn netvlies. En daar is toch niets zoets aan.