Rond deze
tijd van het jaar klinkt geregeld de reclameslogan; ‘Kerstboom eruit,
kamerplant erin’. Ik kan er niets aan doen, maar ik word daar zo droevig van. Niet
vanwege de kerstboom, maar om die kamerplant. Want ik mag dan graag in mijn moestuin
zijn, eigenlijk heb ik geen groene vingers.
Ik kan oprecht
jaloers zijn op mensen die hun huis omtoveren tot een groene oase. Mij lukt het
niet! Tot nu toe heb ik iedere plant in ons huis vakkundig verzopen of juist
door uitdroging tot de Kliko veroordeeld. Buiten gaat het me beter af, mijn
rozen en hortensia’s doen het best aardig in mijn achtertuin. En een broccoli
of winterwortel? Ach, die maakt het niets uit of ik ze een scheutje water teveel
of te weinig geef. Terwijl het niet zo moeilijk zou moeten zijn. Gewoon iedere
week een beetje water geven, kind kan de was doen. Maar ik heb het opgegeven.
Sterker nog, de laatste kerstboom die ik kocht, zag de bui al hangen en liet
nog vóór binnenkomst van schrik al zijn naalden op de deurmat vallen. Dus ben
ik gezwicht voor een kunstexemplaar. En omdat we in de kerstvakantie gingen verbouwen
is die zelfs niet van zolder gekomen.
Toen ik
mezelf tijdens die verbouwing,- voor de zoveelste keer in één week-, naar de
bouwmarkt sleepte ging mijn dochter even mee. Zij belandde op de tuinafdeling
en kwam dolgelukkig met een witte Anturium aanzetten. Zij kocht hem van haar
zakgeld en verzorgt het plantje trouw op haar kamer.
Onze
benedenverdieping is inmiddels zo mooi geworden als ik hoopte. En toch... Het
voelt nog wat aan de kale kant. Misschien rij ik straks nog één keer richting
de bouwmarkt. Want als mijn dochter het kan, dan moet het mij toch ook een keer
lukken? Zal ik het anders eerst eens proberen met een rij winterwortelen op
mijn vensterbank?