Kamerplant

Rond deze tijd van het jaar klinkt geregeld de reclameslogan; ‘Kerstboom eruit, kamerplant erin’. Ik kan er niets aan doen, maar ik word daar zo droevig van. Niet vanwege de kerstboom, maar om die kamerplant. Want ik mag dan graag in mijn moestuin zijn, eigenlijk heb ik geen groene vingers.

Ik kan oprecht jaloers zijn op mensen die hun huis omtoveren tot een groene oase. Mij lukt het niet! Tot nu toe heb ik iedere plant in ons huis vakkundig verzopen of juist door uitdroging tot de Kliko veroordeeld. Buiten gaat het me beter af, mijn rozen en hortensia’s doen het best aardig in mijn achtertuin. En een broccoli of winterwortel? Ach, die maakt het niets uit of ik ze een scheutje water teveel of te weinig geef. Terwijl het niet zo moeilijk zou moeten zijn. Gewoon iedere week een beetje water geven, kind kan de was doen. Maar ik heb het opgegeven. Sterker nog, de laatste kerstboom die ik kocht, zag de bui al hangen en liet nog vóór binnenkomst van schrik al zijn naalden op de deurmat vallen. Dus ben ik gezwicht voor een kunstexemplaar. En omdat we in de kerstvakantie gingen verbouwen is die zelfs niet van zolder gekomen.

Toen ik mezelf tijdens die verbouwing,- voor de zoveelste keer in één week-, naar de bouwmarkt sleepte ging mijn dochter even mee. Zij belandde op de tuinafdeling en kwam dolgelukkig met een witte Anturium aanzetten. Zij kocht hem van haar zakgeld en verzorgt het plantje trouw op haar kamer.

Onze benedenverdieping is inmiddels zo mooi geworden als ik hoopte. En toch... Het voelt nog wat aan de kale kant. Misschien rij ik straks nog één keer richting de bouwmarkt. Want als mijn dochter het kan, dan moet het mij toch ook een keer lukken? Zal ik het anders eerst eens proberen met een rij winterwortelen op mijn vensterbank?