Het is niet te geloven, maar het gaat echt gebeuren. Mijn eigen moestuin. En ik bedoel daarmee niet een verzameling van die populaire supermarktbakjes die niet aan te slepen zijn. Nee, vanaf begin april sta ik - samen met twee toffe meiden uit de wijk - wekelijks te zwoegen op ons eigen stukje land. Gewoon hier in Leidsche Rijn.
Dit alles onder het motto; ‘Reik niet naar de hemel, maar haal hem naar je toe’. Ik ben vast niet de enige bijna-veertiger die droomt van een vrijstaand huis met ruime tuin, bij voorkeur in een warm land. Zo’n plek waar je je brood verdient met een uurtje schrijven in de opkomende ochtendzon, voldoende tijd hebt voor je gezin en lange wandelingen maakt met de hond. Een plek waar groenten als vanzelf groeien en waar ik, gehuld in een schattig zomerjurkje, rijpe tomaten in een rieten mand verzamel. Waar Manlief ondertussen met zijn blote voeten onze druiven tot een verrukkelijke wijn stampt en we samen genieten van een maaltijd uit eigen tuin.
Ik weet het, het is niet heel erg haalbaar. Ik spreek geen woord Frans, heb geen hond en pas ook helemaal niet in zo’n kek jurkje. En toch, het blijft kriebelen. Ook die moestuin, ondanks dat ik het verschil nog niet kan zien tussen een distel en een dapper groeiend radijsje. Maar daar komt dus snel verandering in. Gelukkig krijgen we de eerste maanden ook les in moestuinieren. Over een half jaar, dan zal ik weten hoe ik slakken uit mijn sla houd, welke groenten slechte buren van elkaar zijn en wanneer ik mijn boontjes moet doppen. En nog gezellig ook, zo met z’n drieën. Mijn leuke laarzen en handschoenen met bloemetjesmotief liggen klaar voor gebruik. Met deze moestuin haal ik vanaf volgende week alvast een klein stukje van mijn droom naar me toe. Misschien alleen nog eens informeren of er ook ruimte genoeg is voor een eigen wijngaard.